GRECE: Biegun kontrhegemonii i intelektualny pakt z Pracą

Darja Płatonowa Dugina

Jeśli przyjrzymy się im w kontekście intelektualnego krajobrazu ich czasów, to Nowa Prawica naprawdę wyróżnia się swoją wyjątkowością, brakiem jakichkolwiek uprzedzeń i zerwaniem zarówno z ruchami lewicowymi, jak i prawicowymi. Aby użyć terminologii włoskiego filozofa Antonia Gramsciego [1], zespół intelektualistów GRECE podjął się stworzenia bieguna kontrhegemonii i w ten sposób zawarł historyczny pakt z Pracą przeciwko Kapitałowi.

Doktryna Gramsciego jest interesująca, ponieważ zrywa z klasycznym marksizmem, odrzucając absolutną determinację procesów ekonomicznych nad politycznymi. Dla Gramsciego kultura (sfera społeczeństwa obywatelskiego i intelektualistów) wywiera większy i bardziej namacalny wpływ na politykę niż siły lub środki produkcji. Stąd rewolucje mają miejsce poprzez sferę kultury, a nie poprzez zmiany w równowadze bazy. Gramsci dokonał rozróżnienia między „tradycyjnymi” (lub „konwencjonalnymi”) intelektualistami (tymi, którzy uzasadniają status quo i akceptują zasady hegemonii) a intelektualistami organicznymi. Ci ostatni świadomie zawierają pakt albo z Pracą (w wyniku czego stają po stronie Robotników), albo z Kapitałem (w wyniku czego stają się obrońcami systemu burżuazyjnego i nosicielami świadomości burżuazyjnej, do której klasy niekoniecznie mogą należeć pod względem ekonomicznym). Poprzez ten pakt definiowany jest stosunek intelektualistów do hegemonii. Stając po stronie hegemonii, intelektualista organiczny przysięga wierność Kapitałowi; odrzucając hegemonię i wybierając Pracę, staje się grabarzem hegemonii i źródłem siły witalnej dla rewolucji.

Po uważnym przestudiowaniu idei Gramsciego (w 1981 r. odbył się kongres poświęcony „gramscianizmowi z prawej strony”), Nouvelle Droite zawarła intelektualny pakt z Pracą, z Antykapitałem. Krytykując wąską, typowo marksistowską materialistyczną interpretację Pracy, Nowa Prawica przekonceptualizowała samo sedno Pracy i w ten sposób przekształciła wyłącznie materialistyczne zjawisko w kategorię egzystencjalną. Praca, wraz ze swoim nosicielem, Robotnikiem ( Der Arbeiter Jüngera), posiada duchowe znaczenie, ponieważ:

- sprzeciwia się burżuazyjnej sferze „mechanicznej śmierci”, która buduje kult racjonalizmu, indywidualizmu i indywidualnej „wolności od” jako samowystarczalnej formy pozbawionej jakiejkolwiek treści i możliwej do zastosowania w dowolnej ilości;

- znajduje się w stanie totalnej mobilizacji, w stanie „heroicznego realizmu”;

- nie jest czymś ekonomicznie zdeterminowanym, a zatem jest odrębny od „proletariatu”.

Intelektualista, który staje po stronie Pracy, staje się Robotnikiem i wkracza do walki z burżuazją. Jest wojownikiem kontrhegemonii. Zdaniem Jüngera stan konfrontacji, wojny i pierwotnej, żywiołowej siły jest manifestacją boskości. Jünger pisze:

„Bogowie uwielbiają objawiać się w żywiołach, w rozświetlonym niebie, w grzmotach i błyskawicach, w płonącym krzewie, którego płomień nie pochłania” [2].

Dla Kapitału i jego mieszczańskich sług główną wartością jest bezpieczeństwo i właśnie dlatego hegemonia dąży do wspierania i wzmacniania rozwoju społeczeństwa konsumpcyjnego. Jünger zauważa, że ​​praca zawsze ma „zrozumiały” charakter. Praca jest przede wszystkim tempem i rytmem: „Praca jest rytmem pięści, myśli, serca, życia dniem i nocą, nauki, miłości, sztuki, wiary, religii, wojny; praca jest drganiem atomu i grawitacją, która porusza gwiazdy i systemy słoneczne” [3]. Jünger wyjaśnia: „Zaprzeczenie światu ekonomicznemu jako determinującemu życie, a zatem jako sile przeznaczenia, jest kwestionowaniem jego rangi, a nie jego istnienia” (4).

W ten oto sposób gospodarka (baza) powinna zostać podporządkowana „wyższemu prawu walki”, a Robotnik działa nie po to, aby zmienić równowagę sił i stosunków produkcji, lecz po to, aby całkowicie zmienić hierarchię.

Fragment książki „Teoria Europy” autorstwa Darji Płatonowej Duginy.

Tłum.: KK

[1] Antonio Gramsci (1891–1937) był włoskim marksistowskim filozofem, dziennikarzem i rewolucjonistą, najbardziej znanym ze swojej pracy na temat hegemonii kulturowej i roli intelektualistów w społeczeństwie. Więziony za rządów Mussoliniego, opracował wpływowe teorie na temat władzy, ideologii i środków kulturowych, za pomocą których klasy dominujące utrzymują swoją kontrolę.

[2] Ernst Jünger, The Worker: Dominion and Form, tłum. Bogdan Costea, red. Laurence Paul Hemming (Evanston: Northwestern University Press, 2017), 32.

[3] Tamże, s. 45.

[4] Tamże, s. 18.

Oryginał w języku angielskim: https://paideuma.tv/en/video/grece-pole-counter-hegemony-and-intellectual-pact-labour-daria-platonova-dugina