Teoria Europy autorstwa Darji Duginy

Perrin Lovett

Wspólność. Twój recenzent odkrył, że podobnie jak Anglia i Ameryka, Rosja ma swoją uczciwą porcję frankofilów. Pomijając wojny, różnice ekonomiczne i polityczne oraz religijne doktrynalne drobiazgi, istnieje wielka wspólna historia wielu narodów europejskich, oczywiście rozbieżnych, choć nadal połączonych wielką nadrzędną przewagą, która wykracza poza język, lokalną kulturę i różnorodne dziedzictwo etniczne. Europa Zachodnia, w tym Francja, popadła w nieład. Europa Wschodnia, choć w chaosie, nadal stoi, szczególnie tam, gdzie stoi pod egidą Rosji, jako spójne Państwo-Cywilizacja (państwo cywilizacyjne). W książce, która bada kwestie Europae Restitutio, jeden konkretny Rosjanin patrzy z nadzieją, przez unikalną rosyjską soczewkę, choć taką, którą wyselekcjonowała klasyczna filozofia grecka i obfite doświadczenie międzykulturowe, przede wszystkim na Francję i powstające, ewoluujące dziedzictwo Nouvelle Droite. Jest to podejście akademickie. Jest to, jak sugeruje tytuł, teoria lub amalgamat teorii. Jednakowoż jest to również optymistyczna obietnica i potencjał oraz fascynująca, skłaniająca do myślenia rozprawa.
Darja Płatonowa Dugina była wschodzącą gwiazdą rosyjskiej myśli intelektualnej, potężną filozofem i utalentowaną pisarką, utalentowaną artystycznie, która kochała życie i czciła Boga. Była córką Aleksandra Dugina i Natalii Mielentjewej. 20 sierpnia 2022 roku została zamordowana przez wspieranych przez Zachód ukraińskich nazistowskich terrorystów. To moja trzecia recenzja książki Duginy, po „Eschatologicznym optymizmie” (recenzja) i „Dla radykalnego życia” (recenzja). „Teoria Europy” to mistrzowsko skompilowany zestaw wykładów, esejów, dyskusji i wywiadów, które rozwijają się jako jedna, dobrze powiązana narracja. Dla czytelników zaznajomionych z Darją Duginą, postmodernistyczną, europejską myślą polityczną i poglądami wykraczającymi poza zwykłą „lewicę” lub „prawicę”, będzie ona wspaniałym podsumowaniem około pół wieku przemyślanego buntu przeciwko panującej zgniliźnie. Jak każda praca nosząca sztandar Daszy Płatonowej, zawiera nowe niespodzianki i objawienia, które zainteresują każdy umysł. I tak jak w przypadku poprzednich prac panny Duginy, pośmiertnie przetłumaczonych na język angielski, szczerze, a nawet stanowczo polecam „Teoria Europy”. Proszę nabyć egzemplarz z Arktos lub Amazon. Tutaj badam tylko kilka wyższych punktów dla edukacji czytelnika.

Ton książki został ustalony w przedmowie profesora Dugina, który napisał o swojej córce na stronie 10: „Dasza wierzyła w Nową Prawicę i inspirowały ją ich poglądy dotyczące wielkiej odnowy pierwotnie europejskich wartości — klasycznych, starożytnych i średniowiecznych”. Większość lub znaczna część mojej zwykłej publiczności to albo Europejczycy, potomkowie Europejczyków, sąsiedzi Europy lub przynajmniej pośrednio zainteresowani Europą. Ci w Europie i pochodzenia europejskiego stoją teraz w obliczu epokowej zmiany, wyboru między trwaniem a, z powodu postmodernistycznego domyślnego, zanikaniem lub nawet znikaniem. Mamy nadzieję, że podejście Duginy do restauracji europejskich wartości również ich zainspiruje.

Trafia ona prosto w sedno sprawy na stronie 16: „...francuska Nouvelle Droite reprezentuje tradycjonalistyczną, kulturalną, konserwatywną rewolucję. Nową Prawicę można nazwać nowymi encyklopedystami lub nowym europejskim „Oświeceniem” — Oświeceniem 2.0 — ale na odwrót”. Oryginalne Oświecenie, jedno z najbardziej przekonujących oszustw w historii, złamało tradycje Europy i zachodnioeuropejskiej cywilizacji przez podstępny plan. Reprezentowało koniec tradycyjnych monarchii, koniec znaczącego zachodnioeuropejskiego chrześcijaństwa, ponowną kalkulację grecko-rzymskiego dziedzictwa prawnego i filozoficznego oraz zmianę organizacji europejskich państw narodowych i polityk. Pójście na odwrót oznacza zakończenie farsy i kłamstw ostatnich pięciuset lat i przywrócenie starego porządku chrześcijaństwa.

Przywrócenie utraconego porządku może wymagać koalicji tego, co można by nazwać dziwnymi towarzyszami. Aby wpłynąć zarówno na politykę, jak i kulturę, osoby po prawej stronie muszą rozważyć przynajmniej taktyczne sojusze z niektórymi grupami po lewej stronie, w tym związkowcami, ekologami i innymi — grupami, które nie są często uważane za konserwatywnych sojuszników. „Dla [Carla] Schmitta polityka jest zawsze konfrontacją między różnymi jednostkami politycznymi (grupami i kolektywami o różnej skali) i zakłada stałą wielość, którą Schmitt nazywa pluriversum („Teoria Europy”, s. 24). Taka wielość przeciwstawia się sztucznej uniwersalnej hegemonii narzuconej przez liberalny globalizm. „[N]owoczesny Zachód maskuje realizację swojego programu pod egidą >>ustanawiania demokracji<< i >>obrony praw człowieka<< (tamże, s. 25), niszcząc jednocześnie oba. Dążąc do indywidualności lub forsując ją jako swój główny przedmiot, „liberalizm zaprzecza zbiorowej tożsamości i głosi abstrakcyjne prawa człowieka, co prowadzi do skupiania się wyłącznie na odizolowanej jednostce” (tamże, s. 43-44). Tak wyzwolona ze swoich tradycji i kultury jednostka znajduje się w pustym stanie samozniszczenia.

Innym ogniwem, które Nowa Prawica, a szczególnie Alain de Benoist, zachęca i stara się ustanowić, jest ogniwo łączące Europę z Trzecim Światem. Choć takie założenie może początkowo wydawać się dziwne, ma sens, ponieważ obie populacje, choć w różny sposób, są ofiarami globalnej nowoczesności. Zdaniem A. de Benoist, „Jesteśmy zjednoczeni we wspólnym buncie przeciwko hegemonii Zachodu” (tamże, s. 48). Europejczycy zarówno w Europie, jak i w miejscach takich, jak Ameryka i Kanada, powinni dokładnie rozważyć tę opcję, zarówno z szacunku dla aspektu tandemowego buntu przeciwko status quo, jak i z powodu wygody geograficznej — podczas gdy Europejczycy mogą znaleźć wspólny grunt z tymi z Trzeciego Świata, znajdą również tych z Trzeciego Świata, którzy już żyją wśród nich. Dla tych w Ameryce, być może szczególnie w Dixie, potraktowanie przez Duginę takich rzeczy, jak wiec z pochodnią w Charlottesville w Wirginii w 2017 r., (s. 117), może być interesujące.

Dugina bada również związek kooperacyjny różnych elementów religijnych. Europa (i Ameryka) rozwinęły się pod auspicjami chrześcijaństwa. Wielu nadal uważa Europę i Amerykę za chrześcijańskie, chrześcijańską większość lub chrześcijańsko sympatyzujące. Do pewnego stopnia jest to poprawne. Jednak ogromne połacie różnych populacji europejskich z zapałem zagłębiły się w ateizm, sekciarstwo, herezję i nihilizm. Utrzymujące się pozostałości chrześcijan, niezależnie od ich wielkości, mogą zadowolić się innymi sojusznikami, których wcześniej nie szukano. W tym celu Dugina zauważa przewagę pogaństwa w szeregach Nowej Prawicy. „Wśród Nowej Prawicy jest dość wielu neopogan, praktycznie 90% ruchu” (tamże, s. 66). Wskazuje również na poprzednią rozbieżność między Wschodem a Zachodem w radzeniu sobie z wcześniej istniejącą tradycją ludową (pogańską): włączenie kontra eliminacja. „Prawosławne chrześcijaństwo wchłonęło dość dużą masę dawnych wierzeń wschodniosłowiańskich. Mamy ściślejsze powiązania z tradycją indoeuropejską, niż katolicy. Co więcej, prawosławie jest bliższe kulturze helleńskiej, ponieważ zachowało się w Bizancjum aż do jego najnowszych epok” (tamże, s. 67). W pewnym sensie nawiązując do idei holistycznego łączenia wielu aspektów kulturowych, zauważa ona ścisłe powiązania między Nową Prawicą, de Benoistem i innymi, a Czwartą Teorią Polityczną swojego ojca.

Bada również filozofie Ameryki i to, jak zdominowały one znaczną część europejskiej myśli i dyskursu ekonomiczno-politycznego. Podczas gdy ona określa amerykański sposób jako „pragmatyzm” (tamże, s. 84), inni, jak dr Michael Hudson, bez ogródek odrzucili Amerykę (i inne postwestfalskie zachodnie państwa narodowe) jako nic więcej, niż agentkę międzynarodowej klasy finansowej (której koncentracje, choć ogólnie zimne i prawdopodobnie irracjonalne w strategii, z pewnością są pragmatyczne, jeśli chodzi o ostateczne cele zniewolenia ludzkości i kradzieży wszystkiego).

W odniesieniu do międzynarodowych pijawek rentierskich, Dugina w wywiadzie z de Benoistem, po omówieniu, w jaki sposób system redukuje człowieka do roli zwykłego konsumenta, zauważa na temat (finansowego) kapitalizmu:

„Kapitalizm jest systemem rządu światowego, systemem, który jest napędzany przez nieograniczoność, nieskończoność i zawsze potrzebuje więcej — więcej zysków, więcej rynków, więcej dóbr. Hasło tej tendencji brzmi: zawsze potrzeba więcej. Oznacza to, że aby przekształcić planetę w gigantyczny rynek, konieczne jest wyeliminowanie wszelkich barier politycznych, społecznych i kulturowych, co oznacza wyeliminowanie wszelkich różnic” (tamże, s. 182).

Podsumowując ostateczne skutki Oświecenia, filozofii opętanej „końcem historii”, Dugina zauważa: „Podsumowując, dziś Zachód jest martwy. Kultura europejska umarła. Kultura francuska umarła wraz z nią” (tamże, s. 254). Kończy książkę omówieniem tego, jak Specjalna Operacja Wojskowa Rosji na Ukrainie pokrzyżowała machinacje lucyferiańskich globalistów. Niestety, jej życie zostało skradzione wkrótce po rozpoczęciu SOW. Mimo to jej wczesne obserwacje okazały się prorocze. Wojenny odwet Rosji, wraz z większą wojną ekonomiczną i geopolityczną prowadzoną przez suwerenną większość świata przeciwko globalistom, pokazały różne przebłyski rozwiązań wielu dylematów zbadanych w „Teorii Europy” dla tych, którzy mogą lub chcą je dostrzec. Ogromne części świata już wyciągnęły wielkie wnioski z późnego buntu. Pozostaje jeszcze do sprawdzenia, czy Europa i jej Nowa Prawica, wraz z towarzyszącymi ruchami gdzie indziej w zanikającym Zjednoczonym Zachodzie, pójdą w ich ślady. Rosja, Chiny i inne przynajmniej dały antyliberalnym dysydentom trochę oddechu i kupiły czas, jeśli nic innego. Być może łagodny czytelnik znakomitego traktatu Duginy mógłby zrobić pozytywną różnicę w tym względzie. Jeśli nic innego, to wprawi w ruch koła zębate i koła mózgu. I jak w przypadku każdej świetnej książki, samo jej przeczytanie się opłaca. Zrób to proszę wkrótce.

*Byłbym niedbałym recenzentem i przyjacielem, gdybym nie podziękował Profesorowi Aleksandrowi Duginowi za jego doskonały, szczery komentarz w „Teorii Europy” (i za obdarowanie nas autorem), Constantinowi von Hoffmeisterowi za jego kunszt redakcyjny, Jafe Arnoldowi za jego umiejętności tłumaczeniowe i przedmowę oraz Danielowi Fribergowi z Arktos za pozwolenie na wykorzystanie powyższych cytatów. Dziękuję, panowie.

Deo vindice.

Tłum. KK

Oryginał w języku angielskim: https://www.geopolitika.ru/en/article/theory-europe-daria-dugina